روزهای سیاه و سفید....

دلم نوشتن می خواد.اما نمی دونم از کجا شروع کنم.....این هفته برای ما خیلی بد بود.بدتر از اون چیزی که فکرشو بکنیم. جمعه هفته پیش بود که از صبح آماده شدیم تا بریم مراسم چهلم پدر شوهرٍخواهر شوهرم.جایی که باید می رفتیم با شهر ما 1 ساعتی فاصله داشت.رفتیم و رسیدیم و مراسم هم تموم شد و برگشتیم.قبل برگشتن اونجا یکی از برادرهای همسری که اونها هم یه شهرستان دیگه هستن دیدیم.همگی خوشحال بودیم.آخه خانومش اجازه رفت و آمد نمیده بهش و همه دیر به دیر می بیننش.بیچاره دور از چشم خانومش اومد و با همه احوال پرسی کرد.(البته تو ضیح بدم که این خواهر و برادر همسری دو تاشون هم عروس و داماد یه خونواده شدن.یعی خواهر شوهرم با پسر اونا ازدواج کرده و برادر شوهرم هم با دخترشون.)خلاصه ما برگشتیم و اومدیم خونه مامان اینا تا مامان شام درست کنه همسری گفت من یه کم بخوابم.ساعت حدود 8 شب بود موبایل همسری زنگ خورد.دیدم اسم برادر شوهر خواهر همسری افتاده.نگران شدم.بیدارش کردم تا جواب بده.یهو دیدم رنگ همسری مثل گچ سفید شد و داد زد یا ابولفضل و دیگه نتونست چیزی بگه.مامان زودی براش آب آورد و به زور حرف زد که داداشم اینا تو راه برگشت تصادف کردن.(همون برادر شوهرم که گفتم)گفتم خوب چی شده؟گفت نمی دونم معلوم نیست.نزدیکیهای شهر خودشون دارن می برنشون بیمارستان.زودی زنگ زدیم به یکی از دوستای همسری که اونجا زندگی می کرد که بره خبر بیاره.اما خبری نشد که نشد!که دوباره زنگ زدن که احمد یعنی برادر شوهرم فوت کرد! باورم نمی شد.خیلی جوون بود!چه طور ممکنه!همسری حال خوشی نداشت.تا حالا اینجوری گریه کردنشو ندیده بودم!مگه می شه یه انسان اینقدر مظلوم باشه.به خدا خیلی اروم با شخصیت و ماه بود.من شخصا خیلی نسبت بهش احترام قائل بودم.اما رفت! جنازه رو آوردیم شهر خودمون.واقعا مراسمی که در شان خودش بود برگزار شد.تشیع جنازش اونقدر ازدحام بود که نگو.چون خودش با اینکه فقط ۴۸ سالش بود اما شهره عام و خاص بود به خاطر طرز برخوردش!همش سعی کردم کنار همسری و مادرشوهرم باشم.آخه داغشون واقعا سنگینه.باور کنید کاش فقط سر یه سوزن به یکی بدی می کرد تا آدم می تونست نسبت بهش کینه داشته باشه.اما نبود.تحصیلکرده،آقا به تمام معنا!اما بدیش این بود که یه زن بی شخصیت گیرش افتاده بود.همکاراش حتی به همسری گفته بودن بیچاره از دست زنش خیلی عذاب کشید.اونقدر که خودش با شخصیت بود همسرش متاسفانه نه....! قربانی یه ازدواج فامیلی یا یه رودربایستی مسخره شده بود.تصادفش هم در کمال ناباوری می دونید علتش چی بود؟بچه هاش می گفتن مامان پشت نشسته بود.واسه بابا میوه پوست کند تا بده. بابا گفت دستم نمی رسه یه کم بیا جلو .مامان گفت مشکل خودته.خم شو بگیر!اونم تا دستشو بیشتر دراز می کنه عقب کنترل ماشین از دستش می ره و چپ می کنه و چون کمربندشو به خاطر گرفتن میوه یه لحظه باز کرده از ماشین پرت می شه بیرون!به همین سادگی!...... خوب یادمه پارسال یواشکی و دور از چشم زنش اومد خونه ما.بهمون کادو داد و کلی معذرت خواهی کرد که من از شما شرمنده هستم که تو این ۴ سال تا حالا نیومدم خونتون.منم گفتم این چه حرفیه خونه خودتونه هر وقت تشریف آوردین قدمتون روی چشم.اولین و آخرین بار اومدنش بود!ولی من که سهله حتی برادرا و خواهرا و مادرش خونشونو ندیدن! واقعا من از رفتارای این زن تو حیرتم!اصلا یه قطره اشک از چشمش نیومد!آدم هم اتاقیش باشه حداقل یه قطره اشک میریزه چه برسه به همسر!یعنی 17 سال زندگی هیچ حرمتی نداشته؟! اصلا نذاشت دست مادر شوهرم و خواهرا به بچه ها بخوره.بیچاره ها تو حسرت موندن.خودش هم اصلا تو مراسم نیومد!هنوز هم تو حیرتم!درسته من خودم هم از دست خونواده همسری ناراحت می شم.اما این دیگه چیزی نیست که بخوای تلافی کنی.احمد دیگه نیست!خیلی دلم می خواد برم بگم وقتی میشستی همه جا می گفتی من بدبخت شدم که با این ازدواج کردم حالا که مرد خوشبختی؟!نعمت بزرگی دستش بود که قدرشو ندونست! به همه اونایی که مشکل دارن می خوام بگم قدر لحظه هاتونو بدونید.آدم از یه لحظه بعدش خبر نداره!سخت نگیرید به خودتون و همسرتون.همسراتونو اونطوری که هستن بپذیرید.ناشکری نکنید!شاید بعد مثل این اتفاق دیر باشه....... بچه ها لطفا برای شادی روح برادر همسری که انسان خیلی بزرگی بود یه فاتحه بخونید!